پدر و مادرهایی که دائماً رفتار فرزندانشان را کنترل می‌کنند و برنامه‌ریزی و تصمیم‌گیری را دائماً خودشان انجام می‌دهند، فرصت تصمیم‌گیری، خطا و یادگیری را از فرزندان خود می‌گیرند و این افراد دربزرگ‌سالی ضعف در برنامه‌ریزی،زمان‌بندی و تعیین اولویت دارند که در قالب رفتار اهمال کاری خودش را نشان خواهد داد.

بعضی از افراد فکر می‌کنند وقتی تحت فشار و استرس باشند کارها را بهتر انجام می‌دهند بنابراین کارهایشان را به تعویق میندازند تا در دقیقه نود انجام دهند.

  موانع جسمانی هم می‌توانند منجر به اهمال‌کاری شوند، به عنوان مثال ممکن است کسی به علت ضعف بینایی و سردرد در خواندن نتواند یادگیری خود را به درستی انجام دهد.

 این کار در نهایت خودش را به شکل اهمال کاری و عقب انداختن کارها نشان می‌دهد.

 این اتفاق می‌تواند به ترس ازتصمیم‌گیری، خستگی تصمیم‌گیری و به تعویق انداختن تصمیم‌ها منجر شود.

 نداشتن مهارت‌های لازم به این معنی است که شخص به علت بی‌ مهارتی در انجام کار و ترس از خراب کردن، کارش را به تعویق می‌اندازد.

 برای بعضی از افراد این کار در طول زمان یک امر عادی شده و برایشان دلخوشی آور است زیرا به منزله فرار از زحمت و کار تلقی می‌شود.